Κοίτονταν κάμποσες μέρες άρρωστος βαρειά στο μοναστήρι του προύσου χωρίς να βλέπει καμιά καλυτέρευψη, οσο που μιά μέρα τον παρακίνησε κάποιος καλόγερος να τάξει κατι στην παναγιά την Προυσιώτισσα, για το καλό του.
- Τι να δώσω... άλλο απο το μουλάρι μου δεν έχω, και το τάζω, είπε, προσπαθώντας να χαμογελάσει μεσ' στον πόνο του.
Όταν καλυτέρεψε κάπως και κίνησε να φύγει από το μοναστήρι, έδεσε το μουλάρι του στην πόρτα της εκκλησιάς, τάμα στην προυσιώτισσα, μα δε μπόρεσε να μη ξεστομίσει και τον σατυρικό του λόγο:
-Που να το ξερα ΄γώ πως ήθελε μουλάρι τάμα για να με γιάνεις τόσους μήνες...
Βλαχογιάννη Ι. "Ιστορική ανθολογία" Άπαντα των Νεοελληνικών Κλασσικων, τόμ. α', σελ 269.
