Ιδρώσει γαρ χθών, κρίσεως σημείον ότ΄ έσταιΗξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύες αιώσιν, ο μέλλων
Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.
Όψονται δε θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι
Ύψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,
Σαρκοφόρον ψυχάς τα’ ανδρών επί βήματι κρινεί.
Χέρσος ότ’ αν πότε κόσμος όλος και άκανθα γένηται
Ρίψωσοι τα’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,
Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,
Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αΐδαο.
Σάρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει
Τους αγίους ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει
Οππόσα τις πράξας έλαθεν, τότε πάντα λαλήσει.
Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει.
Θρήνος τ’ εκ πάντων έσται και βρυγμός οδόντων
Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείσει,
Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται,
Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ΄ υψώματα βουνών.
Ύψος δ’ ουκέτι λυγρόν εν ανθρώποισι φανείται
Ίσα τα’ όρη πεδίοις έσται και πάσα θάλασσα
Ουκ εις πλουν έξει γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ
Συν πηγαίς ποταμοί τε καχλάζοντες λείψουσιν.
Σάλπιξ δ’ ουρανόθεν φωνήν πολύθρηνον αφήσει,
Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.
Ταρταρόεν δε χάος τότε δείξει γαία χανούσα.
Ηξουσι δ’ επί βήμα Θεού βασιλήες άπαντες.
Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός ηδέ γε θείου.
Σήμα δε τοι τότε πάσι βροτοίς αριδείκετον, οίον
Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται
Ανδρών ευσεβίων ζωή, πρόσκομμα δε κόσμου
Ύδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πληγαίς.
Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.
Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις Θεός ημών,
Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς, ο παθών ενέχ΄ ημών.
