Κάποτε είδε κάτι στρατιώτες από το αντίθετο πάτριδο (κόμμα) να φοράνε τα όπλα του γιού του Πάνου, που τον είχαν σκοτώσει στον εμφύλιο πόλεμο, το 1821, έξω απο την Τρίπολη..
Γύρισε αλλού το προσώπο και δάκρυσε:
--Θεέ μου, είπε, συγχώρα τους φονιάδες του παιδιού μου...
(Κ.Οικονόμου ανωτ. σ.25)
Αλλη φορά παρουσιάστηκε σ΄ αυτόν κάποιος που είχε την αναγκη του.Νόμιζε πως δεν θα τον θυμηθεί ο Στρατηγός και φορούσε το ολόχρυσο ντούλαμά του αδελφού του στρατηγού, που τον είχε σκοτώσει πρίν από το Εικοσιένα, βαλτός από τους Τούρκους.Ο Κολοκοτρώνης γνώρισε αμέσως το φόρεμα, κι αναστέναξε ήσυχα, ένω την ίδια στιγμή έδινε το λόγο του στο φονία να κάνει το ζήτημα του. Έτυχε όμως ο Γέρος να είνα στο τραπέζι, και τον κράτησε να φάνε.Και έπειτα κάθε φόρα που ερχότανε στο σπίτι του τον καλοδέχοτανε και του έκανε το δείπνο.
Η μάνα του κολοκοτρώνη δε βαστούσε βλέποντας το φόρεμα του παιδιού της, κι είπε στο στρατηγό με πόνο βαθύ:
-- Παίδι μου, μου και στο τραπέζι θα τον βάζεις, το φόνιά του παιδίου μου;
-- Σώπα μάνα! ε'ιπε ο στρατηγος.Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο που κάνουμε για του σκοτωμένου.
|(Κ,Οικονόμου ανώτ, σέλ. 25)
